Suprematyzm-Kazimierz Malewicz

Zadanie

Wybierz obraz z okresu suprematyzmu Kazimierza Malewicza przedstawiający obiekty geometryczne. Dostosuj obraz do formatu telewizyjnego (proporcje,4×3, kolory RGB, format Pal 720×576) Rozbij obraz na warstwy używając programu Adobe Photoshop.

A następnie wykonaj import warstw edycyjnych do Adobe After Effects tak aby w programie powstała kompozycja gotowa do animacji.

W 1927 roku Hansa Richtera odwiedził Kazimierz Malewicz, który był zafascynowany filmami artysty. Malewicz zamierzał wspólnie z Richterem zrealizować film przedstawiający ewolucję form od impresjonizmu do suprematyzmu, W projekcie animacji planował stworzenie dwuwymiarowych płaszczyzn za pomocą obracających się brył trójwymiarowych. Projekt nie został nigdy zrealizowany, dlatego pracownia animacji Wyższej Szkoły Artystycznej realizuje rekonstrukcje idei  Malewicza.

(na filmie widzimy Kazimierza Malewicza )

Na podstawie suprematycznych obrazów Malewicza opracowałem zadanie plastyczne dla studentów pierwszego roku Wyższej Szkoły Artystycznej, mające na celu przeprowadzenie rozbicia zastygłej nieruchomej formy obrazu na elementy składowe, a następnie zaprojektowanie trajektorii ruchu wyselekcjonowanych elementów. O ile kompozycja obrazów artysty opiera się na wzajemnym powiązaniu różnych elementów, dekompozycja komputerowa to ich rozpad, oddalenie od siebie, co sprawia, że studenci koncentrują się na kreowaniu elementów pozostających w fazie przejściowej.

Efektem końcowym miał być krótki film, składający się z animacji obrazów artysty, budujących się w czasie a następnie ponownie rozkładających się na elementy składowe – bryły, kwadraty, prostokąty. Po przeanalizowaniu filmu, w którym obraz Malewicza powstawał w wyniku kolejnych dekonstrukcji, zaobserwowaliśmy, że wszystkie fazy pośrednie wyglądają jak inne wersje tego samego obrazu niczym nie odbiegające od idei artysty. Czyli dzieło będące w fazie przejściowej, jako takie może być tworzone nadal. Poprzez nowe medium obraz uwalniając się od zastygłej formy klasycznej, pozostaje niedomknięty, nieukończony i wydaje się raczej doświadczeniem estetycznym i aktem studenckiego poszukiwania. Aktem kreacji, który jako proces edukacyjny, może być eksponowany obok dzieła głównego. Patrząc poprzez doświadczenie ruchu i animacji, obrazy Malewicza sprawiają wrażenie zastygłej rejestracji, uosabiającej proces konstrukcji w czasie. Dzieła w procesie to zatrzymane dekonstrukcje, które w ostatecznej formie są kompozycją otwartą prostokątnych płyt, kwadratowych bloków i trójkątów.

Student pracujący nad zdekonstruowanym obrazem traktuje suprematyczną, wirtualną rzeczywistość jak puzzle, które może ustawiać w nieoczekiwanej i dowolnej kolejności. Proces dekompozycji przeprowadzony w pracowni komputerowej ujawnił aktywność i podatność materii na ciągły proces tworzenia, poszukiwania nieskończoności mimo zamkniętych form. Dekompozycja uwalnia kompozycję otwartą. Za sprawą dekompozycji powstało coś zupełnie nowego, atrakcyjna forma medialna, która zepchnęła na margines oryginał, a wśród studentów dokonał się podział na aktywnych twórców i biernych konsumentów sztuki Malewicza. Dekonstrukcja nie zniszczyła dzieła mistrza tylko nadała mu ponowne znaczenie. Praca nad twórczością artysty staje się drogowskazem w drodze do poznania pojęć malarskich, teoretycznych i filozoficznych. To proces oswojenia pojęć rozpadu oraz łączenia ich zakresów i form, który jest zjawiskiem nadającym początek nowym ideom, będących impulsem dla twórczości artystycznej. Linia czasu i wirtualna przestrzeń okazała się środowiskiem naturalnym dla suprematycznych idei Malewicza. Wprowadzając twórczość artysty w przestrzeń wirtualną, otwieramy możliwość ewolucji i kolejnych twórczych destrukcji. Suprematyczne animacje studentów składają się z licznych klatek filmowych, punktów kluczowych i trajektorii ruchu, tworząc sekwencje dwudziestu pięciu obrazów na jedną sekundę animacji. Kolejnym eksperymentem przeprowadzonym w pracowni animacji komputerowej było wyselekcjonowanie pojedynczych klatek filmu i wyeksponowanie ich za pomocą projektora na ścianie pracowni, co spowodowało wrażenie obcowania z oryginalnym dziełem. Obraz stał się ponownie dziełem autonomicznym nie zamkniętym już tylko w ramach monitora, lecz uwolnionym w rzeczywistą przestrzeń. Było to doświadczenie potrzebne, mimo iż odchodzimy od odbierania obrazu jako materialnego przedmiotu, dawnego dowodu na istnienie relacji pomiędzy trwałością a zmiennością formy. Kwadraty i inne figury geometryczne, wyjęte w procesie komputerowej obróbki, doskonale współgrają ze specyfiką zero-jedynkowego medium kwadratowych pikseli obrazu cyfrowego. Czyżby artysta w swoich wizjach zobaczył poruszające się sputniki w czystej, klarownej, kosmicznej przestrzeni i przewidział rozwój nowych technologii, skoro jego idea z początku ubiegłego stulecia tak doskonale i trafnie wpasowuje się w nowoczesne możliwości animacji i video-grafiki? Wizje mesjanistyczne i kosmogoniczne utopie w prowadzone w nowe medium stają się dowodem ponownego zachwytu nad formą, światłem i ruchem suprematycznego kosmosu, otwierają nieskończoną przestrzeń. Zastanawiałem się, jak to bogate doświadczenie wykorzystać w swojej pracy gdzie nieprzeciętna wyobraźnia i intuicja wychodzi poza rzeczywistość w nieobjętą przestrzeń suprematycznego kosmosu, gdzie rządzi maksymalna prostota, surowość i klarowność formy.

autorski program edukacyjny©WSA Robert Manowski